Idioma chinu

Chinu, cantonés [estándar], chinu han 中文 (ZhōngWén) / 漢語 (Hànyǔ) / 普通话 (PǔTōngHuà)
Faláu en	Taiwán  Birmania  Camboya  Filipines  Indonesia  Malasia  Singapur  Tailandia  China Minoríes en:  Arxentina  España Costa Rica Costa Rica  Panamá  Venezuela  Colombia  Estaos Xuníos d'América  Canadá  Perú  Ecuador  Brasil  CHI  Méxicu  República Dominicana
Rexón	Estremu Oriente Asiáticu
Falantes	1 325 000 000
Puestu	1º (Ethnologue 1996)
Familia	llingües sino-tibetanes   Llingües siníticas     Idioma chinu
Alfabetu	Caráuteres chinos simplificaos/Caráuteres chinos tradicionales
Estatus oficial
Oficial en	China *  Hong Kong *  Macáu  Taiwán  Singapur  ONX Organización de Cooperación de Shanghai Asociación de Naciones del Sureste Asiáticu
Reguláu por	Nun ta reguláu
Códigos
ISO 639-1	zh
ISO 639-2	chi, zho
ISO 639-3	zho
Estensión del chinu, cantonés [estándar], chinu han

L'idioma chinu (chinu tradicional: 漢語, chinu simplificáu: 汉语, pinyin: Hànyǔ) (AFI:Xânjù) ye'l términu utilizáu pa referise a la macrollingua sinotibetana que representa so un conceutu aglutinador a lo qu'en realidá ye una caña de llingües emparentaes ente sigo pero mutuamente inintelixibles, les llingües siníticas, siendo'l idioma mandarín nel so variante pequinesa la forma utilizada como estándar del chinu. Refierse especialmente al "idioma d'haber" (n'español). La familia sinotibetana tien el so orixe na llanura central de China,^[1]y ye la principal familia llingüística ente les llingües d'Asia. Más dacuando úsase'l términu "chinu" pa referise tamién a otres llingües siníticas de China distintes del cantonés estándar (Pǔtōnghuà (AFI:Pʰùtʰóŋxuâ) 'fala común') o idioma d'haber (hànyǔ (AFI:Xânjù)).

1. ↑ «The Chinese dialects: phonology», The Sinón-Tibetan languages, Routledge, 2003, ISBN 978-0-7007-1129-1.